17.mai prolog
Det bryt og det brest i knoppar og blad.
Spira på veg ifrå mørke til dag
har kjempa seg fram gjennom tele og is
på spirers vis.
Slik braut det óg på då solvervet rann
for Kvitekristtrua - og kvinne og mann
fann rikare feste enn gamal tru
med grøss og gru.
No vart det slutt på å setja ut barn.
No vart me fri i frå blodhemnens garn.
Vikingars herjing og heidenske blot
tok slutt med bot.
Nyleg så feira me tusen år
for denne kristningstids første vår.
Arven frå Håkon og Olav er stor -
når han gror.
Det var og grunnlaget «Grunnlovens menn»
hadde i hugen då dei, om senn,
Noreg erklærte udeleleg, fritt.
Ditt og mitt.
Fridom og fred kom inn i vår leid.
For dette verdet var det me streid
når fiendehærar gong på gong
truga vår trong.
Grunnlaget bygde på menneskeverd.
Ordet fekk makt i staden for sverd.
«Folket skal styra!», det vart som ein sang.
Folkeklang.
Slik fekk me fridom. Slik fekk me fred.
For dette verket var det me stred.
Når fiendhærar truga vårt land.
Gang på gang.
Noreg fekk blomstra, falda seg ut.
Velstanden vann over fattigdoms-sut.
Vankunna veik for kunnskap og trygd,
i by og bygd.
---
Så skulle ein tru at vår takksemd var stor
at lovsong vart løfta til himmel frå jord
i takk til Han som held livet i gang
på sjø og land.
Men takksemd til Gud har bleikna reint bort.
Gløymer vi Gud som i smått og i stort
har signa vårt land og trufast stått med
og gjeve fred?
Nei, lat oss stå vakt om vår arv og vår tru.
Gud bod gjev oss tryggleik slik at me kan bu
og leva saman som frendar i lag
- all vår dag.
---
Det vårast i Noreg. Dei gulgrøne blad
ber bod om ein sommar bak vinterdag.
Og løfter du landet i tru og i bøn.
Du får di løn.
